کد مطلب:173271 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:160
هم نشینی با تهی دستان
قرآن، تقوا را معیار ارزشمندی و كرامت انسان ها را در برخورداری هر چه بیش تر از آن می داند و با اندیشه اصالت قدرت و ثروت، مبارزه كرده و آن را در نظام ارزشی خویش بی ارزش و بی اعتبار ساخته است. قرآن كریم می فرماید:
(و اصبر نفسك مع الذین یدعون ربهم بالغداة والعشی یریدون وجهه و لا تعد عیناك عنهم ترید زینة الحیاة الدنیا و لا تطع من أغفلنا قلبه عن ذكرنا و اتبع هواه و كان أمره فرطا)؛ [1] با كسانی باش كه پروردگار خود را صبح و شام می خوانند و تنها رضای او را می طلبند. و هرگز به خاطر زیورهای دنیا، چشمان خود را از آن ها برمگیر و از كسانی كه قلبشان را از یاد خود غافل ساختیم اطاعت مكن؛ همان ها كه از هوای نفس پیروی كردند و كارهایشان افراطی است.
مفسران در شأن نزول آیه چنین نوشته اند:
عده ای از ثروتمندان مغرور به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رسیدند و در حالی كه به «اصحاب صفه» و تهی دستان پاك سیرت همانند سلمان، ابوذر، عمار و صهیب اشاره می كردند، گفتند: اگر تو در بالای
مجلس بنشینی و این گونه افراد را كه بدنی بدبو و جامه هایی پشمینه بر تن دارند، از خود دور كنی با تو همراه خواهیم شد و به سخنانت گوش خواهیم داد. تنها وجود این افراد است كه مانعی عمده برای حضور ما در مجلس شما شده است.
در این زمان آیه فوق نازل شد و جایگاه متعالی صفه نشینان تهی دست را، كه قلبی مالامال از عشق و اخلاص داشتند، بیان داشت.
پس از آن پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم به جست و جوی آنان برخاست و در حالی كه آنان را در آخر مسجد یافت، فرمود:
الحمد لله الذی لم یمتنی حتی امرنی أن أصبر نفسی مع رجال من أمتی معكم المحیا و معكم الممات؛ [2] حمد خدا را كه مرا نمیراند تا این كه به من دستور داد با شما باشم. زندگی ام با شما و مردنم نیز با شما خواهد بود.
با دقت در سیره اخلاقی امام حسین علیه السلام جلوه های متعالی و مفاهیم بلند را مشاهده می كنیم.
(و اصبر نفسك مع الذین یدعون ربهم بالغداة والعشی یریدون وجهه و لا تعد عیناك عنهم ترید زینة الحیاة الدنیا و لا تطع من أغفلنا قلبه عن ذكرنا و اتبع هواه و كان أمره فرطا)؛ [1] با كسانی باش كه پروردگار خود را صبح و شام می خوانند و تنها رضای او را می طلبند. و هرگز به خاطر زیورهای دنیا، چشمان خود را از آن ها برمگیر و از كسانی كه قلبشان را از یاد خود غافل ساختیم اطاعت مكن؛ همان ها كه از هوای نفس پیروی كردند و كارهایشان افراطی است.
مفسران در شأن نزول آیه چنین نوشته اند:
عده ای از ثروتمندان مغرور به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم رسیدند و در حالی كه به «اصحاب صفه» و تهی دستان پاك سیرت همانند سلمان، ابوذر، عمار و صهیب اشاره می كردند، گفتند: اگر تو در بالای
مجلس بنشینی و این گونه افراد را كه بدنی بدبو و جامه هایی پشمینه بر تن دارند، از خود دور كنی با تو همراه خواهیم شد و به سخنانت گوش خواهیم داد. تنها وجود این افراد است كه مانعی عمده برای حضور ما در مجلس شما شده است.
در این زمان آیه فوق نازل شد و جایگاه متعالی صفه نشینان تهی دست را، كه قلبی مالامال از عشق و اخلاص داشتند، بیان داشت.
پس از آن پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم به جست و جوی آنان برخاست و در حالی كه آنان را در آخر مسجد یافت، فرمود:
الحمد لله الذی لم یمتنی حتی امرنی أن أصبر نفسی مع رجال من أمتی معكم المحیا و معكم الممات؛ [2] حمد خدا را كه مرا نمیراند تا این كه به من دستور داد با شما باشم. زندگی ام با شما و مردنم نیز با شما خواهد بود.
با دقت در سیره اخلاقی امام حسین علیه السلام جلوه های متعالی و مفاهیم بلند را مشاهده می كنیم.
[1] كهف «18» آيه ي 28.
[2] مجمع البيان، ج 3، ذيل آيه.